Michał sączy... [po raz drugi]

Siedzimy…

Sączymy…

Kolejne piwa pękają z cichym brzękiem.

Powietrze gęstnieje od papierosowego dymu.

Rozmawiamy…

- Krzychu, wiem jak pomnożyć nasz majątek.

- Pomnożyć co?

Chwila zadumy.

Zrozumienie.

- Krzychu, wiem jak zdobyć majątek, a potem go pomnożyć. Będziemy mieli więcej, niż jesteśmy w stanie przepić.

Fajnie. Może sobie książkę kupię.

Patrzy na mnie.

Czekam.

Wiem, że długo nie wytrzyma.

I rzeczywiście. Podnosi w górę palec, o dziwo – wskazujący i triumfalnie oznajmia:

- Religia.

- Katechetą chcesz zostać? To takie dochodowe?

- Coś ty. Kościół!

- Aha. Kościół. Ale wiesz, to jednak ryzykowne jest. Zresztą, gdzie byśmy sprzedali fanty.

Chwila zadumy.

Zrozumienie.

- Krzychu, kościół. Własny kościół. Założymy własny kościół.

- Aha. I na tym właśnie zarobimy?

- Oczywiście. Popatrz tylko…

Wyjmuje z kieszeni długopis. Sięga po serwetki. Zaczyna rysować jakieś schematy. Pierwszy szkic naszej własnej, zupełnie nowej, gminy wyznaniowej. Gmina szybko zmienia się w powiat. Na czwartej serwetce ma już rozmiary sporego województwa. Pojawiają się tabele. Po lewej stronie wydatki, po prawej zyski. Prawa strona pięknie się rozrasta. Błyskawicznie mijamy punkt, w którym udaje mi się nareszcie skompletować „Ucztę Wyobraźni” i pędzimy dalej. Ale czegoś mi tu brakuje… No tak…

- Michu, wstrzymaj konie. Przeoczyłeś jeden szczegół.

Łapie oddech. Przerzuca zapisane serwetki. Przez chwilę mruczy coś pod nosem.

- Niemożliwe. Wszystko jest jak trzeba.

- Niby tak, ale wiesz, każda sekta…

- Nie sekta Krzychu, kościół!

- A co za różnica?

- Różnica tkwi w ilości wiernych…

- No właśnie! Jeśli chcesz mieć wiernych, to musisz mieć jakiegoś boga.

- Po co nam jakiś bóg?

- Nam po nic, ale wierni mogą potrzebować.

Chwila zadumy.

Zrozumienie.

- Faktycznie. Nie pomyślałem.

Kolejna chwila zadumy.

Ponowny przegląd notatek.

Poprawki.

Jeszcze kilka poprawek.

I jeszcze.

Łagodna rezygnacja.

- Cholera. Obecność boga niepotrzebnie wszystko skomplikuje.