Słowo szlachcica

Pan Zerwiskórski złamał książęcą pieczęć, rozwinął pergamin i zaczął czytać. Po zwyczajowych grzecznościach oraz równie zwyczajowych, starannie zawoalowanych groźbach dotyczących konsekwencji wciąż niespłaconego długu, nastąpił fragment, który szczególnie go zafrapował.

„I dziękujemy Ci szczerze, zacny Panie Michale” – pisał książę – „za to, iż zwróciłeś Naszą uwagę na owe wszeteczne praktyki, które na Naszych włościach miejsce miały.”

- Zwróciłem? – zdziwił się i potężnie pociągnął wina ze stojącej na stole czary.

„Pragniemy Cię poinformować, że nakazaliśmy zamieszkujące Buszczyn plugastwo w pień wyciąć, samo miasto do ziemi spopielić, popioły zaś przeorać i solą posypać, by po występnych ludożercach ślad nawet na Naszych ziemiach nie pozostał. Co też, nie bacząc na łyczków błagania i zaklęcia, bez zwłoki uczynionym zostało. Czymże bowiem stałaby się Rzeczypospolita, gdybyśmy słowa hołoty ponad słowo prawego szlachcica wynosili?”

- Ludożercach? – zdziwił się niepomiernie po raz wtóry Zerwiskórski. I po raz wtóry pociągnął z czary.

Owszem, pisał do księcia, będzie może temu ze trzy niedziele. Owszem, wspominał w swoim liście, że mieszkańcy Buszczyna miast spraw książęcych doglądać i majątku panu swemu przysparzać, wszyscy społem, dniami całymi canibalia uprawiają…

Zaraz.

- Kleszko! – Wrzasnął. – Sam tu!

Do komnaty wbiegł, człapiąc bosymi stopami, czuwający pod drzwiami karmelita.

- Tak panie? – Zapytał z nadzieją, że Zerwiskórskiemu sumienie nareszcie dokuczyło na tyle, iż postanowił się niezwłocznie wyspowiadać

- Przypomnij no mi klechuniu, jako to ongiś Romanie nazywali ten czas, kiedy cesarz nakazywał igrzyska ku uciesze tłumu urządzać, tłum zaś jeno zabawom i świętowaniu się oddawał.

- Okres ten – mnich z trudem ukrył rozczarowanie – w Rzymie antycznym nosił miano caniculia.

- Caniculia… - powtórzył cicho pan Michał.

I zasromał się wielce.