Sługa koci

[Grzegorzowi Drukarczykowi, w podziękowaniu za ciąg popieprzonych skojarzeń]

Nie wiem dlaczego, ale przy czyszczeniu kuwety zawsze opanowuje mnie lekko filozoficzny nastrój.

- Skoro usuwanie robaków nazywamy odrobaczaniem… - zacząłem.

Zgromadzone dokoła koty słuchały mnie uważnie. Takie przynajmniej sprawiały wrażenie.

- A likwidowanie szczurów nosi miano odszczurzania… - kontynuowałem. – To sądzę, że wybieranie waszych kup z kuwety śmiało można określić jako odkupianie, prawda?

Nie odpowiedziały. Nigdy nie odpowiadają.

- W pełni zatem zasługuję na miano odkupiciela. – Zakończyłem zadowolony.

Zawiązałem plastikowy worek i poszedłem wyrzucić śmieci.

Koty ruszyły ku kuwecie. Zapewne po to, by sprawdzić jakość wykonanej usługi.

***

Strasznie chce mi się pić.

Dłonie i stopy właściwie już nie bolą.

Zabawne, nie czuję bólu poranionych kończyn, a dokładnie wyczuwam wbijającą się gdzieś w plecy drzazgę.

Rana w boku przestaje krwawić.

Coraz trudniej jest mi oddychać.

To chyba koniec.

Oczy powoli zachodzą mgłą. Widzę jeszcze zgromadzone u stóp krzyża koty.

- Niesamowite – myślę. I to ostania moja myśl. – Niesamowite, że te małe dranie potrafią utrzymać w tych puchatych łapkach młotek.

Nie pytam

Anna mówi, że nie może zrozumieć tego, iż jest mi całkowicie obojętne, kto jest prezydentem mojego kraju. O wójcie mojej gminy nie wspomnę.

Powinienem wyrosnąć wreszcie z idiotycznego, młodzieńczego buntu i zainteresować się tym, co naprawdę ważne. Głosować w wyborach prezydenckich i parlamentarnych. A nawet samorządowych.

Powinienem zrozumieć, jak bardzo ważne jest to, by wszyscy obywatele mojej ojczyzny wnosili jakiś, choćby nawet skromny, wkład w jej rozwój.

Powinienem uwierzyć, że mój głos także się liczy i że zostanie wysłuchany.

Powinienem otrząsnąć się z marazmu i zacząć działać.

I nie pytać co mój kraj zrobił dla mnie…

Przecież nie pytam.

Wiem.

Sita pamięci

Anna mówi, że z moją pamięcią jest coraz gorzej.

Niby rzecz w moim wieku wcale częsta, ale martwi ją tempo, w jakim ten proces postępuje.

Umawiam się na spotkania, a potem nie przychodzę. Albo mylę terminy. Zdarza się, że miejsca.

Nie potrafię powiedzieć co robiłem w poniedziałek, tak mniej więcej o dwudziestej drugiej. Trzydzieści.

Zaczynam coś mówić, przerywam w pół zdania, zamyślam się na chwilę i nie kończę rozpoczętej myśli.

Opowiadam jej czwarty raz tę samą historię. Tego samego dnia.

Aniela to mądra kobieta i z reguły się z nią zgadzam, ale tym razem uważam, że stanowczo nie ma racji.