Sługa koci

[Grzegorzowi Drukarczykowi, w podziękowaniu za ciąg popieprzonych skojarzeń]

Nie wiem dlaczego, ale przy czyszczeniu kuwety zawsze opanowuje mnie lekko filozoficzny nastrój.

- Skoro usuwanie robaków nazywamy odrobaczaniem… - zacząłem.

Zgromadzone dokoła koty słuchały mnie uważnie. Takie przynajmniej sprawiały wrażenie.

- A likwidowanie szczurów nosi miano odszczurzania… - kontynuowałem. – To sądzę, że wybieranie waszych kup z kuwety śmiało można określić jako odkupianie, prawda?

Nie odpowiedziały. Nigdy nie odpowiadają.

- W pełni zatem zasługuję na miano odkupiciela. – Zakończyłem zadowolony.

Zawiązałem plastikowy worek i poszedłem wyrzucić śmieci.

Koty ruszyły ku kuwecie. Zapewne po to, by sprawdzić jakość wykonanej usługi.

***

Strasznie chce mi się pić.

Dłonie i stopy właściwie już nie bolą.

Zabawne, nie czuję bólu poranionych kończyn, a dokładnie wyczuwam wbijającą się gdzieś w plecy drzazgę.

Rana w boku przestaje krwawić.

Coraz trudniej jest mi oddychać.

To chyba koniec.

Oczy powoli zachodzą mgłą. Widzę jeszcze zgromadzone u stóp krzyża koty.

- Niesamowite – myślę. I to ostania moja myśl. – Niesamowite, że te małe dranie potrafią utrzymać w tych puchatych łapkach młotek.