Pacjent "zero"

Nie leżała mi ta fucha. Kogo w dzisiejszych czasach zainteresuje reportaż z domu wariatów? Ale naczelny się uparł i nie miałem wyjścia. Pojechałem.

Przypięty pasami do szpitalnego łóżka pacjent wyglądał na skrajnie wycieńczonego. W zasadzie sam szkielet obciągnięty skórą. Koszmar. Ale najgorsze były jego oczy. Ogromne, szeroko otwarte. Wytrzeszczone.

                - Musi chyba być szczególnie niebezpieczny? - Zapytałem oprowadzającego mnie po placówce lekarza.

                - A wie pan, panie redaktorze, że nawet nieszczególnie. Przynajmniej nie fizycznie.

                - Jak to?

                - Widzi pan, ten pacjent uroił sobie, że cały świat jest jego snem.

                - Życie jest snem wariata śnionym nieprzytomnie… - popisałem się znajomością klasyki.

Lekarz spojrzał na mnie dziwnie. Poczułem się jakby w myślach stawiał mi diagnozę.

                - Można tak powiedzieć. Uważa, że wszystko dokoła, nawet pan i ja, funkcjonujemy tylko dlatego, że on kiedyś nas wyśnił.

                - Ale chyba nie jest agresywny?

                - Nie.

                - To dlaczego jest unieruchomiony?

                - Jest pod stałą obserwacją. Ponieważ ma się za kogoś w rodzaju boga, uważa, że nie potrzebuje jedzenia, musimy go sztucznie dokarmiać. No i oczywiście staramy się nie dopuścić, żeby zapadł w sen.

                - Nie pozwalacie mu zasnąć? Dziwna terapia.

                - Terapia? To nie jest terapia, panie redaktorze, to jedyny ratunek. Ilekroć, mimo naszych wysiłków, uda mu się zasnąć, rano pojawia się jakaś nowa ustawa sejmowa.

Prawo do powrotu

Wstałem, otrzepałem spodnie i ruszyłem w stronę światła.

Szedłem i zastanawiałem się, jak to właściwie będzie wyglądało. Okazało się, że wygląda dokładnie tak, jak na rysunkach satyrycznych. Brama w chmurach, przed bramą zawalone papierami biurko, przy biurku brodaty staruszek w długiej, białej szacie. Klasyka.

Staruszek spojrzał na mnie wyraźnie zdziwiony. Przez chwilę przerzucał jakieś teczki, sprawdzał jakieś wykazy i sprawiał wrażenie coraz bardziej zakłopotanego.

- Nie spodziewaliśmy się ciebie tak wcześnie – stwierdził wreszcie.

- Cóż, szczerze mówiąc, ja również się nie spodziewałem – odpowiedziałem zgodnie z prawdą.

- Ale wy, to akurat powinniście chyba wiedzieć – dodałem. Nie ukrywam, że z wyrzutem.

- Niby tak. W zasadzie wiemy wszystko. Tym większa niespodzianka. Co się właściwie stało?

- Przechodziłem spokojnie przez jezdnię…

- Ha! – przerwał moją opowieść. I jeśli chcecie wiedzieć, uważam, że triumf w jego głosie był zupełnie nie na miejscu.

- Po pasach – kontynuowałem.

Jakby posmutniał.

- Na zielonym świetle.

Wyraźnie oklapł.

- Niemożliwe – stwierdził. – W takim razie powinienem cię mieć na liście nieszczęśliwych wypadków. Każdy samochód…

- Nie samochód – teraz ja jemu wpadłem w słowo – tylko samochody. Trzy! Pierwsze dwa tylko mnie musnęły, dopiero ten trzeci…

- A widzisz! – aż zatarł dłonie z zadowolenia. – Kolumna rządowa! No tego, to nawet my nie jesteśmy w stanie przewidzieć.

Naprawdę chciałem cieszyć się wraz z nim, ale jakoś mi nie wychodziło.

- No tak. No tak – znowu zaczął przeglądać papiery. – I co ja teraz z tobą zrobię? Taki kłopot, taki kłopot.

On ma kłopot? No dobre sobie.

- Słuchaj no – spojrzał na mnie, dziwnie nagle zamyślony. – Z twoich papierów wynika, że masz jeszcze dwadzieścia sied… Ups!

Zakrył dłonią usta.

- Młody jesteś. Stosunkowo. Masz czas. Może byś wrócił, hę? Pożył jeszcze, hę? Co ty na to?

Teraz to się zamyśliłem.

- Słuchaj, a macie tutaj telewizję?

Zaczął uważnie oglądać własne paznokcie.

- Nie pytam, czy płacicie abonament, tylko czy oglądacie czasami nasze wiadomości.

- Zdarza się – przyznał.

- A dociera do was nasza prasa?

- Owszem – chyba domyślał się do czego zmierzam, bo w jego oczach pojawiła się lekka panika.

- Więc chyba zrozumiesz moją decyzję.

- To znaczy? – wiedział, ale najwyraźniej musiał zapytać.

- Pierdolę! Nie wracam! Poczekam przy bramie.

...ledwo drgnie, a już się wie...

Spojrzała mu w oczy.

I poczuła się jak bohaterka tanich romansideł. Tych kupowanych za grosze. Tych, w których zaczytywała się będąc nastolatką.

Bo w jego oczach płonął ogień.

Bez namysłu, bez chwili wahania, bez tchu rzuciła się w te płomienie. Pozwoliła by spowiły jej duszę, by cudownym ciepłem rozpłynęły się po całym ciele.

A jej serce, niczym spłoszony ptak, tłukło się w klatce żeber, wyrywając się ku niemu. Bo należało już do niego. Od tej chwili. Na zawsze.

On zaś pochylił się lekko…

Wyciągnął dłoń…

Zawołał: „Kali Ma!”, przebił klatkę piersiową i wyrwał to, co tak bardzo pragnęła mu ofiarować.

Michał sączy… [Soñando con San Escobar]

WYJAśNIENIE: Wszystkie wspominane zdarzenia to autentyki. Postać Błażeja to postać autentyczna. Choć gość nie miał na imię Błażej. Ponad dwie dekady minęły, a ja ciągle pamiętam sukinsyna. Stąd…

OSTRZEŻENIE: Króciak może zawierać więcej niż zwykle wyrazów uznawanych powszechnie, chociaż niekoniecznie słusznie, za wulgarne.

I może jeszcze DEDYKACJA: Wszystkim twórcom memów o San Escobar.

Oraz MOTTO: „Panowie! Najważniejsze, kurwa, że pod dachem!” – Elwis, pracownik zmiany nocnej restauracji innej niż wszystkie.

            Siedzimy…

            Sączymy…

            Wspominamy…

            Bo to fajne zajęcie jest.

            Mniej więcej w połowie drugiej flaszki we wspomnieniach powraca restauracja inna niż wszystkie. I postać menadżera Błażeja, kierownika zmiany nocnej…

            - Robił plan pracy na następną nockę. Przychodzi do mnie i pyta: „Jak się pisze słowo śrubki?” Myślałem, że sobie jaja robi, ale widzę, że nie. Więc mu mówię, że przez „u” otwarte. I następnego dnia czytam na planie: „Wyczyścić i podokręcać wszystkie śrupki na plejlendzie”.

            - To kretyn był!

            Śmiejemy się do łez.

            Ocieramy oczy.

            Polewam.

            Chuchamy.

            - Zamówienie składał. To zawsze były jaja. Nigdy nie ogarniał rubryczek i cyferek.

            - Dlatego nam kiedyś przysłali jedno opakowanie słomek i sto pięćdziesiąt nowych mopów. Też niezłe agregaty.

            - Ale o drugiego takiego głupka to trudno było!

            Śmiejemy się do łez.

            Ocieramy oczy.

            Polewam.

            Chuchamy.

            - A jak spisywał straty? Najpierw sprawdzał ile kawałków kurczaka zostało w szufladzie, a godzinę później wracał i grzebał w śmieciach. Sprawdzał, jebaniutki, czy Prosiaczek wszystko wyrzucił, czy czasem nie wyżarł, zamiast wywalić do kosza.

            - To szmaciarz był!

            Śmiejemy się do łez.

            Ocieramy oczy.

            Polewam.

            Chuchamy.

            - Przy czyszczeniu maszyny do lodów, u Miśka zawsze była wyżerka.

            - No masz! Wiadro lodów na czterech!

            - Błażej wszystko wywalał do zlewu.

            - A od kiedy przyuważył przy zlewie Prosiaczka z łyżeczką, to jeszcze polewał wszystko płynem do naczyń.

            - Fiut zbolały!

            Śmiejemy się do łez.

            Ocieramy oczy.

            Polewam.

            Chuchamy.

            - Kazał mi kiedyś fugę na schodach szczoteczką do zębów czyścić! Całe życie przed wojskiem uciekałem, to musiałem na takiego skurwiela w pracy trafić! Paluchy sobie do krwi pozdzierałem.

            - Sukinsyn!

            Polewam.

            Chuchamy.

            - A mi kazał wszystkie stare gumy do żucia z chodnika przed knajpą zeskrobać. Piąta rano, ludzie do pracy zasuwają, a ja popierdalam na kolanach po Szerokiej, ze śrubokrętem w łapie i dłubię jak idiota.

            - Łajza!

            Polewam.

            Chuchamy.

            - Długie ręce miał. Jak sprawdzał, czy komin nad grillem dokładnie wyczyściłem, brał białą chusteczkę i zawsze, jebaniutki, sięgał kilka centymetrów dalej niż ja. I, kurwa, do poprawki. I jeszcze raz.

            - Do, kurwa, skutku!

            - Kutas!

            Polewam.

            Chuchamy.

            - A pamiętasz, jak się Ćwikuś potknął i wsadził łapę do gorącego oleju? Wychodzi, skurwiel z kanciapy, patrzy, chłopak się z bólu wije po podłodze, a ten mówi: „On ma dzisiaj ‘offa’. Wolne mu, jebany, dał. Nawet pogotowia nie wezwał. Musieliśmy się na taksówkę dla Ćwika zrzucać, żeby do szpitala pojechał.

            - Kawał chuja!

            Polewam.

            Chuchamy.

            - Taki kretyn i kutas, a robił z nami co chciał. I mogłeś mu naskoczyć. Obunóż.

            - Rzuciłem tę robotę.

            - Odszedłem cztery dni po tobie.

            Polewam.

            Chuchamy.

            Milczymy.

            Nie wspominamy już.

            Bo, kurwa, nie!

Michał sączy… [nie jest dobrze]

Tytuł odcinka nawiązuje do starej [chociaż nie jestem pewien, czy prawdziwej] punkowej legendy. Kapela „Przejebane”, ze względu na życiową, acz nieco wulgarną nazwę nie mogła zagrać koncertu. Zatem na czas grania zmieniła nazwę i wystąpiła jako grupa „Nie jest dobrze”. Ta historia nie ma co prawda absolutnie żadnego związku z fabułą odcinka, ale to dobra historia.

Siedzimy…

Sączymy…

Wódka nie smakuje.

Rozmowa się nie klei.

Nie jest dobrze.

- Coś ty taki smutny dzisiaj?

- Ksiądz był.

No to faktycznie.

- Po co?

- Po kolędę.

- Normalka przecież. Nowy kwartał się zaczął, to przyszedł.

- No. Ale trzy dni przed wypłatą.

O cholera. Nie jest dobrze.

- Trzeba było nie wpuszczać…

- Nakaz  miał.

Rzeczywiście, ostatnio coraz rzadziej przychodzą bez nakazu.

- I dwóch ministrantów do pomocy.

No tak, ministranci. Wielkie chłopiska, jeden w drugiego po dwa metry. I wzwyż, i wszerz. Wytrenowane, wyćwiczone, uzbrojone po zęby.

- Długo był?

- A bywał kiedyś długo?

Kiedyś podobno bywał. Dawne czasy.

- Pochlapał, odmówił „Ojcze nasz”, zainkasował i poszedł.

Zainkasował? Trzy dni przed wypłatą?

- Dużo wziął?

- Telewizor i laptopa.