Pacjent "zero"

Nie leżała mi ta fucha. Kogo w dzisiejszych czasach zainteresuje reportaż z domu wariatów? Ale naczelny się uparł i nie miałem wyjścia. Pojechałem.

Przypięty pasami do szpitalnego łóżka pacjent wyglądał na skrajnie wycieńczonego. W zasadzie sam szkielet obciągnięty skórą. Koszmar. Ale najgorsze były jego oczy. Ogromne, szeroko otwarte. Wytrzeszczone.

                - Musi chyba być szczególnie niebezpieczny? - Zapytałem oprowadzającego mnie po placówce lekarza.

                - A wie pan, panie redaktorze, że nawet nieszczególnie. Przynajmniej nie fizycznie.

                - Jak to?

                - Widzi pan, ten pacjent uroił sobie, że cały świat jest jego snem.

                - Życie jest snem wariata śnionym nieprzytomnie… - popisałem się znajomością klasyki.

Lekarz spojrzał na mnie dziwnie. Poczułem się jakby w myślach stawiał mi diagnozę.

                - Można tak powiedzieć. Uważa, że wszystko dokoła, nawet pan i ja, funkcjonujemy tylko dlatego, że on kiedyś nas wyśnił.

                - Ale chyba nie jest agresywny?

                - Nie.

                - To dlaczego jest unieruchomiony?

                - Jest pod stałą obserwacją. Ponieważ ma się za kogoś w rodzaju boga, uważa, że nie potrzebuje jedzenia, musimy go sztucznie dokarmiać. No i oczywiście staramy się nie dopuścić, żeby zapadł w sen.

                - Nie pozwalacie mu zasnąć? Dziwna terapia.

                - Terapia? To nie jest terapia, panie redaktorze, to jedyny ratunek. Ilekroć, mimo naszych wysiłków, uda mu się zasnąć, rano pojawia się jakaś nowa ustawa sejmowa.

Prawo do powrotu

Wstałem, otrzepałem spodnie i ruszyłem w stronę światła.

Szedłem i zastanawiałem się, jak to właściwie będzie wyglądało. Okazało się, że wygląda dokładnie tak, jak na rysunkach satyrycznych. Brama w chmurach, przed bramą zawalone papierami biurko, przy biurku brodaty staruszek w długiej, białej szacie. Klasyka.

Staruszek spojrzał na mnie wyraźnie zdziwiony. Przez chwilę przerzucał jakieś teczki, sprawdzał jakieś wykazy i sprawiał wrażenie coraz bardziej zakłopotanego.

- Nie spodziewaliśmy się ciebie tak wcześnie – stwierdził wreszcie.

- Cóż, szczerze mówiąc, ja również się nie spodziewałem – odpowiedziałem zgodnie z prawdą.

- Ale wy, to akurat powinniście chyba wiedzieć – dodałem. Nie ukrywam, że z wyrzutem.

- Niby tak. W zasadzie wiemy wszystko. Tym większa niespodzianka. Co się właściwie stało?

- Przechodziłem spokojnie przez jezdnię…

- Ha! – przerwał moją opowieść. I jeśli chcecie wiedzieć, uważam, że triumf w jego głosie był zupełnie nie na miejscu.

- Po pasach – kontynuowałem.

Jakby posmutniał.

- Na zielonym świetle.

Wyraźnie oklapł.

- Niemożliwe – stwierdził. – W takim razie powinienem cię mieć na liście nieszczęśliwych wypadków. Każdy samochód…

- Nie samochód – teraz ja jemu wpadłem w słowo – tylko samochody. Trzy! Pierwsze dwa tylko mnie musnęły, dopiero ten trzeci…

- A widzisz! – aż zatarł dłonie z zadowolenia. – Kolumna rządowa! No tego, to nawet my nie jesteśmy w stanie przewidzieć.

Naprawdę chciałem cieszyć się wraz z nim, ale jakoś mi nie wychodziło.

- No tak. No tak – znowu zaczął przeglądać papiery. – I co ja teraz z tobą zrobię? Taki kłopot, taki kłopot.

On ma kłopot? No dobre sobie.

- Słuchaj no – spojrzał na mnie, dziwnie nagle zamyślony. – Z twoich papierów wynika, że masz jeszcze dwadzieścia sied… Ups!

Zakrył dłonią usta.

- Młody jesteś. Stosunkowo. Masz czas. Może byś wrócił, hę? Pożył jeszcze, hę? Co ty na to?

Teraz to się zamyśliłem.

- Słuchaj, a macie tutaj telewizję?

Zaczął uważnie oglądać własne paznokcie.

- Nie pytam, czy płacicie abonament, tylko czy oglądacie czasami nasze wiadomości.

- Zdarza się – przyznał.

- A dociera do was nasza prasa?

- Owszem – chyba domyślał się do czego zmierzam, bo w jego oczach pojawiła się lekka panika.

- Więc chyba zrozumiesz moją decyzję.

- To znaczy? – wiedział, ale najwyraźniej musiał zapytać.

- Pierdolę! Nie wracam! Poczekam przy bramie.