Zrozumieć...

Anna mówi, że coraz trudniej jest jej wytrzymać z Michałem i że powoli zaczyna mieć dość tego związku.

Potem wygłasza długą listę jego przywar. Tych poważnych i tych drobnych, zdawać by się mogło nieistotnych, lecz wcale nie mniej wkurzających.

Nie komentuję. Po pierwsze dlatego, że większości „punktów” w ogóle nie uważam za wady. Po drugie, prawie wszystkie wymienione przez Annę cechy i przyzwyczajenia sam posiadam.

Ale kiedy wreszcie milknie i patrzy na mnie wyczekująco, muszę coś powiedzieć.

- Straszne, jak ten facet zmienił się przez te dwa lata, kiedy jesteście razem.

- Sęk w tym - odpowiada, - że nie zmienił się ani trochę.

O świcie

Artylerzyści kończyli ustawiać działa na porośniętych świeżą trawą wzgórzach. Kawalerzyści, już w siodłach, sprawdzali, czy szable lekko wychodzą z pochew. Piechociarze osadzali bagnety na lufach karabinów.

Wszyscy zerkali co chwila na stojącego opodal oficera.

Ten zaś obserwował leżącą w niewielkiej dolinie, małą i uśpioną w tej chwili indiańską wioskę.

Wreszcie obejrzał się i stwierdziwszy, że przygotowania dobiegły końca, i że wszystko dopięte jest na ostatni guzik (był to guzik przy mundurowej kurtce szeregowego Johnsona) uniósł w górę rękę. Czekał na wschód słońca.

Słońce wzeszło.

Ręka oficera opadła. Zaskwierczały lonty. Huknął pierwszy strzał.

Rozpoczął się żmudny proces budowania zrębów prawdziwej demokracji.

Yorika rysuje...

ósmy epizod przygód punka Tadeusza.