Przed... Po...

O rany, jak ja nie lubię nadpsutego żarcia. Ale jem. Co mam robić? Trudno teraz o inne.

- Przed wojną żarcie było lepsze – mówię między kęsami. – I było go więcej.

Młody prawie się zadławił.

- Przed wojną! Przed wojną! Oczywiście, przed wojną wszystko było lepsze.

Bo było.

- Nic tylko: przed wojną to, przed wojną tamto. Już nie pamiętasz jak naprawdę było przed wojną?

Oczywiście, że pamiętam. Dlatego mówię.

- Kim wtedy byliśmy? Jak nisko staliśmy na drabinie społecznej? A jak wysoko znajdujemy się teraz!

Aha, wysoko. Tylko szczebli w tej drabinie zrobiło się cholernie mało.

- Jaki robiliśmy użytek ze swojej inteligencji?

Słucham?

- O czym wtedy myślałeś? Czy w ogóle myślałeś?

No szczerze mówiąc…

- Nażreć się, podupczyć i pospać. To było wszystko.

Wcale niemało. Ja tam, na przykład, całkiem lubiłem… A propos, gdzież to się podziewa nasza przemiła Rozalia?

- A dzisiaj? Dzisiaj nareszcie jesteś kimś!

Rozalio!

- Dzisiaj możesz jasno artykułować swoje myśli.

Roooozalio!

- Możesz bez żadnego skrępowania wymieniać poglądy. Bo nareszcie masz, nareszcie możesz mieć poglądy!

Rozalio! Gdzie jesteś?

- Jakże niewielkim kosztem uzyskaliśmy te możliwości?

Nic, trzeba będzie ruszyć zadek i poszukać.

- Nic nie jest w stanie zastąpić prawdziwej wolności!

Może siedzi gdzieś w ruinach miasta…

- A ty wciąż tęsknisz za czasami przed wojną.

- Bo żarcie było lepsze – mówię rozprostowując skrzydła. – I było go więcej.

Wzbijam się ku ciemnemu, pokrytemu wciąż radioaktywnymi chmurami niebu.

- I było komu – krzyczę jeszcze do Młodego – od czasu do czasu nasrać na głowę.