Wywiad z wampirem

Nie jest łatwo rozmawiać z wampirem. Człowiek czuje delikatny dyskomfort. Cały czas zastanawia się, czy aby na pewno jego rozmówca nie jest głodny.

Szczęśliwie, Jędrzej najwyraźniej nie gustował w facetach po czterdziestce, z wyraźną nadwagą i równie wyraźnymi początkami astmy. Zresztą, kto gustuje?

Na kolejne spotkanie przyszedł nieco spóźniony i mocno rozdrażniony. Chodził po pokoju i mruczał pod nosem:

- Co to się porobiło… Na psy schodzi ten świat. Na psy!

Czekałem cierpliwie, a kiedy wreszcie usiadł w fotelu, zagaiłem.

- Coś się stało?

- Nie, nic takiego. Na kolacji byłem.

Dopiero po chwili dotarło do mnie, że nie jest wkurzony z powodu kiepskiej obsługi w którymś fast foodzie. Momentalnie zrobiło mi się gorąco. A zaraz potem zimno. Niby wiedziałem z kim przeprowadzam ten wywiad, ale mimo wszystko… Nie gadaliśmy do tej pory o jego posiłkach.

- Wiesz, obserwowałem ją od kilku dni…

O rany! Chyba nie da się tego uniknąć. Muszę się wziąć w garść. Dla czytelników. Dla gazety. Dla wierszówki!

- Od razu wpadła mi w oko. Duża! Nie żeby zaraz wysoka, ale tu i tu, rozumiesz…

Rozumiałem. Zamaszyste gesty w szeroko rozumianych okolicach bioder i piersi pozwoliły mi dość wyraźnie wyobrazić sobie zarówno gdzie, jak i ile.

- Powiadam ci, delicje.

Jędrzej aż się oblizał. Sam raczej konus i mizerak, ewidentnie lubował się w potężnych kobietach.

- I do tego w żałobie!

No tak, dla kogoś kto sam w zasadzie nie żyje, żałoba może być w jakiś sposób pociągająca.

- Cała w czerni! – Rozpływał się w zachwytach. – Wysokie, czarne buty. Czarny gorset. Czarna suknia, prawie cała z koronek. Nawet makijaż przeważnie czarny. Albo granatowy.

- Pewnie gotka.

- A skąd! Polka. Cudowna! Wspaniała! Apetyczna!

Najwyraźniej zmierzaliśmy do konsumpcji. To znaczy, opowieść Jędrzeja zmierzała. Przyznam się szczerze – troszkę mnie w tym momencie zemdliło.

- Ale to chyba powinieneś być raczej zadowolony? – Zapytałem. Jak się okazało – głupio.

- Zadowolony… - powtórzył. I uśmiechnął się gorzko. – Ledwo przeżyłem.

Zamilkł. Ja również milczałem. Bo co niby miałem powiedzieć? Rozmawiałem z wampirem, który o mało co nie postradał życia.

- Początkowo wszystko było jak trzeba. Otwarte okno, księżyc skryty za chmurami, ja w smokingu… Klasyka.

No tak. Klasyka. Wymarzona elegancka kolacja.

- Podlatuję na trzecie piętro, rozumiesz…

Tak, oczywiście, że rozumiem. Przecież zawsze tak robię. Kto by sobie zawracał głowę schodami.

- Staję na parapecie i zaglądam do pokoju. Półmrok. Ona w przezroczystym peniuarze spoczywa na szezlongu i czyta książkę. Wyobrażasz to sobie?

Nie, cholera, nawet nie próbuję sobie wyobrazić półnagiej, olbrzymiej gotki ślepiącej się w ciemnym pokoju nad jakąś książką. Nie próbuję! Nie próbuję! Szlag!

- Zeskakuję na dywan, podchodzę do niej po cichutku, nachylam się…

Niedobrze mi. Wierszówka, wierszówka, wierszówka.

- Chucham jej delikatnie w kark. Podnosi głowę. „Witaj moja słodka” – mówię i błyskam kłami.

Będę rzygał.

- No i w tym momencie wszystko się popieprzyło. Zwykle mdleją, a ja mogę spokojnie przystąpić do posiłku.

A ta nie?

- A ta, rozumiesz, nie! Rzuciła książkę, ledwo się uchyliłem, poderwała się na równe nogi i do mnie. Przycisnęła mnie do ściany i krzyczy: „Bierz mnie, wampirze!”

W czym rzecz? O to chyba chodziło, co nie?

- A ja się nie mogę ruszyć. Ani drgnę. Ledwo zipię. Niby mięciutko, ale czuję, że żebra zaraz nie wytrzymają. A wiesz, jak żebro przebije płuco, to żaden problem…

Zależy dla kogo. Mnie by przeszkadzało.

- Ale przy takim nacisku… Rozumiesz, serce niedaleko.

No tak, przez płuca do serca wampira, czy jakoś jak.

- Zdurniałem.

To akurat potrafię zrozumieć.

- Ona zaczyna coraz szybciej oddychać, a mnie przy każdym jej wdechu żebra aż trzeszczą. „Mój tyś!” sapie. „Mój na wieki! Gryź!”. I odchyla głowę. Ja w zasadzie, mimo wszystko, bardzo chętnie. Tylko nie mogę dosięgnąć. Już nawet nogami do podłogi nie sięgam. „Gryź!” powtarza ta idiotka. „Gryź! Będziemy razem lśnić w promieniach słońca!”. Jakiego słońca? Jasna cholera, niebawem świt! Myślę sobie – w nietoperza! Ale przecież mnie zgniecie, nawet nie pisnę.

- I co? – nie żebym dał się porwać jego opowieści, ale jednak byłem ciekaw, jak się to skończy.

- I nic. Napiąłem się, przywaliłem babie z czółka, a kiedy osunęła się na podłogę, zwiałem przez okno. Głodny.

Wstał i ruszył w stronę łazienki. Miał tam wannę wypełnioną ziemią z rodzinnych stron. Spod Przasnysza, zdaje się.

- Teraz idę spać. Może mnie nie być kilka dni. Muszę poczekać, aż kręgi szyjne mi się zrosną.

Kilka dni? Pies go trącał. I tak wracam do działu sportowego.