Zemsta najlepiej smakuje na... podwieczorek

Spotkali się przy albumach.

- Co się stało, kolego Doc. Hab.? Nieszczególnie kolega wygląda.

Rzeczywiście. Doc. Hab. wyglądał nieszczególnie.

- To wina nocy spędzonej wśród literatury skandynawskiej, kolego Prof.

- Rozumiem.

- Wie kolega, niby tylko trudno zacząć, niby jak się już kolega wgryzie, to potem już idzie, ale jednak mimo wszystko – trochę ciężko.

- Rozumiem – powtórzył Prof. Widocznie naprawdę rozumiał. – Stąd ranek spędzony na młodzieżówce? Widziałem, widziałem… Bahdaj, Niziurski, Nienacki, Olszakowski…

- To z rozpędu. – zmieszany Doc. Hab. zaczął się tłumaczyć.

- Rozumiem. Po Strindbergu każdemu mogło się zdarzyć.

Doc. Hab., mimo, że nie czuł się najlepiej i nieszczególnie wyglądał, a także był coraz bardziej zmieszany, nie mógł nie zauważyć i nie docenić ilości zrozumienia, jaką okazywał mu tego dnia Prof.

- Ale my tu, kolego Prof., gadu, gadu… - zaczął wzruszony. Ot tak, byle tylko coś powiedzieć.

Prof. podjął natychmiast:

- No właśnie, kolego Doc. Hab. My tu gadu, gadu…

- A tymczasem pora chyba na jakąś małą przekąskę?

- Ano pora, panie kolego, pora najwyższa.

- Tylko, bardzo proszę, coś lekkiego.

- Może Fredro? Idealny na podwieczorek.

- Chętnie.

Rozłożyli skrzydełka i polecieli w stronę półek z literaturą polskiego romantyzmu.