Spotkanie z ciekawym człowiekiem

Kiedy go zobaczyłem, przypomniał mi się rysunek Leonarda da Vinci. Ten z mężczyzną wpisanym w kwadrat. Tylko, że u Leonarda w kwadracie pozostało sporo wolnego miejsca. Tutaj – niekoniecznie. No i tamten model był nagi, ten zaś miał na sobie gustowny dres i szalik miejscowej drużyny piłkarskiej.

- Dobry wieczór – zagaił grzecznie, gdy już do mnie podszedł.

No nie wiem – pomyślałem, ale na wszelki wypadek zmilczałem.

- Mam na imię Bogumił. Koledzy mówią do mnie Bodzio.

Super. Rozejrzałem się czujnie, ale wspomnianych kolegów nie było w zasięgu wzroku.

- Studiuję socjologię. Zaocznie.

Jakby się zawstydził.

- Powtarzam drugi rok.

Biedactwo.

- Pasjonuje się akwarystyką. Zbieram również rzadkie etykiety zapałczane.

W dzisiejszych czasach to chyba będą każde? Nie pamiętam, kiedy ostatnio kupowałem zapałki.

- No i jestem katolikiem. Głęboko wierzącym.

No to z Bogiem.

- Ponadto brzydzę się przemocą. W zasadzie, to jestem pacyfistą.

I co ja niby mam zrobić z tą wiedzą?

- Mówię to panu po to, żeby uwierzył pan, jak bardzo jest mi przykro, że muszę panu spuścić konkretny wpierdol.

Co powiedziawszy, zaczął spuszczać. Kilka minut później leżałem zakrwawiony na ziemi i patrzyłem jak unosi pałkę do ostatecznego ciosu.

- Dlaczego? Bodziu? – spytałem, z trudem otwierając bezzębne już teraz usta.

Wzruszył bezradnie wzniesionymi nad głowę ramionami.

- Z powodu błędnej polityki rządu, proszę pana.

Zapadła ciemność.