Zemsta jest słodziuchna

Wielka, czarna limuzyna zaparkowała w ciemnym zaułku. Drzwi kierowcy otworzyły się cicho. Niewysoki, szczupły mężczyzna w eleganckim garniturze i równie eleganckiej czapce szofera wysiadł z auta. Stanął przy krawężniku. Sprawiał wrażenie, jakby się nad czymś zastanawiał. Wreszcie podjął decyzję, zdjął czapkę i z wyraźnym obrzydzeniem rzucił ją w kierunku pobliskiego śmietnika. A później odszedł szybkim krokiem, zabawnie kołysząc biodrami.

Przez dłuższą chwilę nic się nie działo. Potem opadła szyba po stronie pasażera i z samochodu wyjrzał mężczyzna niepierwszej już młodości i nieszczególnej urody. Ciekawie rozejrzał się po okolicy. Wyjątkowo mrocznej i nieprzyjemnej okolicy.

- Panie Sławku! – Zawołał. – Panie Sławku, dlaczego stoimy? Stało się coś?

- Pięknie – mruknął cofając się w głąb limuzyny i zamykając okno. – Za pół godziny zbiera się Prezydium, a panu Sławkowi zebrało się na dowcipy. Trzeba będzie zmienić kierowcę.

Usiadł wygodnie i z wyraźnie malującą się na twarzy mściwą satysfakcją wyobrażał sobie scenę wyrzucenia z pracy niesubordynowanego pracownika. Pochłonięty miłymi dla siebie myślami, nie zwrócił początkowo uwagi na delikatne drapanie w karoserię.

- Koty? – Pomyślał z sympatią, kiedy wreszcie dotarły do niego ciche dźwięki.

Ale w tej samej chwili poczuł dziwny, niczym nie uzasadniony lęk. Drapanie w karoserię stawało się coraz głośniejsze. Narastał również strach pasażera limuzyny.

- Czy ja zablokowałem drzwi? – zastanowił się.

Za późno. Drzwi otworzyły się nagle i jakaś siła wyciągnęła go na zewnątrz.

Dłonie. Kilka, nie – kilkanaście smukłych, delikatnych dłoni. Długie palce zakończone jeszcze dłuższymi, krwistoczerwonymi tipsami. Tipsami, które w mgnieniu oka porwały na strzępy drogi, szyty na miarę garnitur i zagłębiły się w drżące z przerażenia ciało.

- Mam immunitet – chciał zawołać, ale strach i ból sprawiły, że z jego ust wydobył się jedynie zduszony szept.

Zmasakrowane ciało osunęło się na asfalt.

W zapadłej nagle w zaułku ciszy jeszcze przez chwilę pobrzmiewało echo oddalających się w pośpiechu kilkunastu stóp obutych w szpilki.

***

Roman był zadowolony. Miał po temu powody.

Organizacja rosła w siłę. I to pomimo drastycznie zaostrzonej procedury weryfikacyjnej. Fakt, że tak wielu zdolnych, młodych ludzi mogło się wykazać prawdziwie polskimi korzeniami napawał Romana dumą.

- Taaak – myślał wracając do domu z wyjątkowo udanego zebrania. – Siedem pokoleń to nie w kij dmuchał. A tu proszę, dwunastu nowych członków. Serce rośnie.

I faktycznie – mocne, polskie, bijące w rytm „Mazurka Dąbrowskiego” serce Romana rosło. Podkute glany wybijały na chodniku rytm któregoś z marszów legionowych. Łagodny zefirek delikatnie chłodził pokrytą krótką szczecinką i rozpaloną w tej chwili szczytnymi ideami głowę.

- Jeszcze kilka miesięcy i zostaniemy jedyną naprawdę liczącą się organizacją młodzieżową w kraju. A potem…

Cichy świst przerwał sny o potędze przyszłego wodza narodu, a silne uderzenie w tył głowy sprowadziło go na ziemię. Dosłownie.

Kolejne świsty i kolejne uderzenia. Odruchowo zasłonił twarz.

- Torebki? – Zdziwił się głupio. – Zwykłe damskie torebki! Tylko dlaczego takie ciężkie?

- Dość – rzucone szeptem polecenie przerwało niecodzienny atak.

Roman czuł, jak uchodzi z niego życie. Zdołał jeszcze dostrzec otoczoną burzą ognistorudych loków, pokrytą przesadnym makijażem twarz i przypatrujące mu się uważnie oczy.

- Wystarczy – usłyszał. – Sam dojdzie.

I rzeczywiście.

***

Ksiądz Marek siedział w saloniku, popijał whisky i oglądał kanał „Playboya”.

Nienawidził tego. To znaczy nie miał nic przeciwko siedzeniu i popijaniu, ale widok obnażonych kobiecych ciał budził w nim dreszcze obrzydzenia.

- Ohyda! – mruczał napełniając ponownie ciężką szklaneczkę.

Wszystkie te miękkie krągłości, te obrzydliwe pagórki i te zacienione dolinki pomiędzy nimi. Fuj!

Właściwie nie musiał na tego oglądać. Ale przygotowywał akurat nowe kazanie, ostre i bezkompromisowe, zdecydowanie piętnujące wszelkie przejawy wyuzdania, i uznał, że kilka godzin patrzenia na kolejne gwiazdy playboyowych rozkładówek powinno dodać jego słowom właściwego żaru i przekonania.

Siedział zatem, popijał i patrzył. I czekał na przypływ natchnienia.

Jednakże zamiast natchnienia poczuł delikatny, słodko-mdlący zapach, trudny do nazwania i dziwnie niepokojący. A przy tym wszystkim wcale przyjemny i budzący jakieś odległe wspomnienia. Miłe wspomnienia.

- Chanel?

Zapach stawał się coraz intensywniejszy i ksiądz Marek musiał nieco poluzować koloratkę. Nie pomogło. Czuł, że zaczyna się dusić. Oddech stawał się coraz krótszy, coraz gwałtowniejszy. Wzrok z wolna zachodził różową mgłą. Szklanka z niedopitym alkoholem wysunęła się z tracącej nagle czucie dłoni i z miękkim stuknięciem wylądowała na puszystym, śnieżnobiałym dywanie.

Gdzieś w głębi plebani trzasnęły cicho drzwi. W gęstniejących wciąż oparach zamajaczyły niewyraźne postacie. Jedna z nich pochyliła się nad tracącym właśnie przytomność księdzem.

- To za Patryczka, zdrajco – usłyszał jeszcze pełen mściwej satysfakcji szept.

A potem odleciał w niebyt.

***

Było późne popołudnie. Grupy „Karmin” i „Dżastin” spotkały się w melinie. Trzeba było odpocząć i opatrzyć odniesione w boju kontuzje. Błysnęły wyciągnięte z kosmetyczek lustereczka, zasyczały pojemniki z lakierem do włosów, podniosły się delikatne obłoczki pudru. Gdzieś w kącie opłakiwano złamany w trakcie działań zaczepnych paznokieć.

- No, dziewczęta – zaczął stojący na środku pokoju Adaś. – Wszystko idzie zgodnie z planem. Karząca rąsia sprawiedliwości dosięgła naszych najgorszych wrogów.

- A przy okazji udało się wyrównać kilka osobistych rachunków – pisnął mocujący się z nieposłuszną pomadką Jareczek.

Odpowiedział mu cichy pomruk aprobaty.

- Ale dzień się jeszcze nie skończył – kontynuował Adaś. – Proszę szybciutko poprawiać makijaż, układać fryzury i ruszamy. Wiele jeszcze przed nami.

I miał rację.

Dzień Walki z Homofobią trwał.