Agroturystyka

- Kochanie!

Jan Kowalski wiele nauczył się podczas dwudziestu lat trwania swojego małżeństwa. Można  by nawet powiedzieć, że dostał niezłą nauczkę. Wiedział, na przykład, że jeśli Maryla zaczyna od „kochanie”, to dalszy ciąg prawdopodobnie mu się nie spodoba. I tak dobrze, że nie powiedziała...

- Jasieńku!

Stało się. Teraz to już na pewno ma przechlapane. Co ona znowu wykombinowała?

- Wiesz, tak sobie myślałam o tegorocznych wakacjach...

On również myślał o wakacjach. I miał całkiem konkretne plany.

- Podobno wróciła moda na wczasy pod gruszą.

Jakie, cholera, wczasy pod gruszą?

- Teraz to się nazywa agroturystyka.

A więc znowu nici z uporządkowania kolekcji znaczków.

- Moglibyśmy pojechać na tydzień lub dwa gdzieś na wieś. Wiesz, taką prawdziwą, jak w „Złotopolskich”.

Po co ona mówi mu to wszystko. Przecież i tak zupełnie nie liczy się z jego zdaniem. Jan już nie pamiętał, kiedy dane mu było podjąć jakąkolwiek decyzję. Ostatnia była chyba ta o poślubieniu Maryli.

Może to i lepiej, że nie miał już prawa głosu.

- Dzieci odetchnęłyby świeżym powietrzem.

Pomyślał o Asieńce i Jareczku, dwóch potworach, do poczęcia których przyłożył podobno, ekhm..., rękę. A później pomyślał o różnorakich niebezpieczeństwach czyhających w dziczy na rozpieszczonych mieszczuchów. Uśmiechnął się i spojrzał na żonę.

- Wspaniały pomysł kochanie. Pojedziemy na wieś.

***

- Och, Jasieńku, jak tu pięknie!

Jechali jakąś cholerną bryczką, przez sam środek jakiegoś cholernego lasu. Droga była piaszczysta i kurzyło się niemiłosiernie. Było gorąco i duszno.

- Rzeczywiście kochanie. Cudownie.

Spocony, w zbyt ciasno zawiązanym krawacie, przyciśnięty przez żonę do krawędzi powozu, oddychał z trudem. Za sobą miał straszliwą podróż pociągiem i woźnicę, który nie odezwał się słowem od chwili kiedy odebrał ich ze stacji. Przed sobą - kłócące się zawzięcie bliźniaki i dwa tygodnie koszmarnie zapowiadających się wakacji.

- Koszmar obecnego lata – pomyślał. Skrzywił się. – Zabrzmiało jak tytuł jakiegoś kretyńskiego horroru. Coś słabo się czuję. I tak mnie jakoś mdli.

Przechylił się przez „burtę” pojazdu. Ale nie zwymiotował. Nie chciał powalać biegnącej tuż obok staruszki. Niska, siwa, przygarbiona, z wiązką chrustu na plecach. Staruszka. Biegła sobie raźnym kłusem i uśmiechała się tajemniczo. Spojrzała mu prosto w oczy i powiedziała:

- W blasku księżyca błyszczą kły

Budzi się bestia pośród lasu

Z przekrwionych ślepi płyną łzy

Oj będzie sporo ambarasu.

 - Słucham? – nie zrozumiał Jan.

- Wiem, wiem. Nic nie mów. Końcówka trochę wypada z klimatu, ale potrzebowałam rymu. Przepowiednia musi się rymować. Posłuchaj tego:

Gdy serce krew przestanie tłoczyć

Gdy piersi oddech nie poruszy

 Martwe a wciąż widzące oczy

Żywy nieżywy pośród głuszy.

 - Słucham?

- Nieźle, prawda? I zauważ, że zrezygnowałam z interpunkcji. Całkowita dowolność. Nowocześnie. A na koniec najlepsze:

Po trzykroć powtórzone

Spełni się przed świtaniem

Tak jest postanowione

I niechaj tak się stanie.

 - Słucham?

- Wiem, że słuchasz. Dlatego ci mówię. No dobrze, teraz już wiesz na czym stoisz. Ja znikam.

I rzeczywiście znikła. Jan popatrzył jeszcze przez chwilę, a potem zwymiotował i zemdlał.

***

Kiedy się ocknął, powóz wjeżdżał właśnie między zabudowania niewielkiej wioski. Nikt oczywiście nie zauważył jego omdlenia. Nie był tym zaskoczony. Ba, nie było mu nawet przykro. Przywykł. Skupił się na podziwianiu krzywych płotów, drewnianych chat krytych strzechą i żurawi pochylonych nad nieocembrowanymi studniami.

- To jakiś cholerny skansen – pomyślał.

Bryczka wjechała na jedno z podwórek i stanęła przed walącą się chatą. Wyszła z niej znana już Janowi staruszka. Ta sama, która tak hojnie szafowała nowocześnie rymowanymi przepowiedniami.

- Witajta drogie goście! –wrzasnęła.– To ja! Wasza gospodynia. Witajta na naszych rewelacyjnych wczasach agroturystycznych. Zasmakujeta tutej prawdziwie wiejskiego życia. No, dali, wchodźta do środka. Helka! Pomóż państwu.

- Temu państwu nic nie pomoże – pomyślał Jan, który oprócz filatelistyki, interesował się również polityką. Z tym, że polityką  raczej biernie.

A potem przestał myśleć, bo zobaczył Helkę. Rozłożystą wiejską dziewoję w nieco porwanym i rozchełstanym ponad wszelką miarę odzieniu, które więcej obnażało niż skrywało. Podbiegła do bryczki, złapała dwie wielkie walizy i bez wysiłku zaniosła je do chałupy. Maryla, z wyniosłą miną podążyła jej śladem. Dzieci również. Z równie napuszonymi minami. Jan chciał jeszcze porozmawiać z gospodynią, ale ta położyła mu pomarszczoną dłoń na ramieniu, spojrzała głęboko w oczy i szepnęła:

- Mnie też denerwuje ten folklor, ale takie są prawa agroturystyki. Nie masz wyjścia, wypoczywaj, jeśli potrafisz. I nie plącz się po zmroku po okolicy, jeśli chcesz jeszcze trochę pożyć.

- Słucham?

- I nie łaźta po ciemaku po okolicy – krzyknęła staruszka w stronę wychodzącej na podwórze Maryli. – Lepiej się wcześnie położyć.

***

Właściwie to nie było tutaj tak źle. Bliźniaki znikały gdzieś na całe dnie. Maryla każdego ranka rozkładała na pobliskiej łączce kraciasty leżaczek i aż do obiadu wytapiała się na słońcu. Po obiedzie zresztą również. Cała rodzina oddawała się słodkiemu nic nie robieniu. I wszyscy mieli w nosie, co dzieje się z Janem. Jak zwykle zresztą.

Mógł spokojnie zająć się lekturą książki o zwyczajach jelonka rogacza (Lucanus Cervus). Entomologia była bowiem trzecią jego wielką pasją. Mógł również bez przeszkód oglądać krzątającą się po obejściu Helkę, co bardzo szybko stało się jego kolejnym hobby.

Nic niestety nie trwa wiecznie. A najszybciej kończy się beztroska sielanka.

***

- Piękna noc – Maryla zamknęła okno i spojrzała na męża.

- Gdzie bliźniaki? – spytała.

- A nawet nie wiem. Biegają gdzieś pewnie – rzucił beztrosko.

I od razu tego pożałował.

- Jak to „nie wiem”? Jak to „biegają gdzieś”? Nie wiesz, gdzie są moje dzieci?

Jan popatrzył na czerwieniejącą błyskawicznie twarz żony. Cynober. Głęboki wdech. Karmazyn. No to będzie czego posłuchać.

- ...no, ale nie dziwota, skoro zamiast opiekować się dziećmi, rozglądasz się za wiejskimi dziewuchami. Ty wstrętny, obleśny satyrze...

Pomyślał o opalonych udach i głębokim dekolcie Helenki. To była miła myśl. Pozwolił jej jeszcze przez chwilę kołatać się po głowie.

- ...i co ci się właściwie podoba w tej prymitywnej wieśniaczce...

Wszystko. A najbardziej to, że milczy.

Maryla rozkręcała się coraz bardziej. Skala jej głosu zawsze go zachwycała. Była to jedyna cecha żony, która jeszcze budziła jego zachwyt.

- ...gdzie byłbyś dzisiaj gdyby nie ja?...

Jak to gdzie? Siedziałby w fotelu i grzebał w klaserach.

- .. każda inna na moim miejscu...

Wyłączył się całkowicie. I tak znał cały ten monolog na pamięć. A ponieważ przed wygłoszeniem ostatecznej konkluzji Maryla zawsze robiła przerwę na zaczerpnięcie oddechu, nie groziło mu, że przegapi coś ważnego. O, teraz, wdech i...

- ...i bez dzieci nie pokazuj mi się na oczy.

Propozycja była wielce kusząca, ale w Janie po raz kolejny zwyciężyło poczucie obowiązku. Ruszył na poszukiwanie bliźniaków.

***

Już od kilku godzin chodził po tym cholernym lesie. Co za bałagan! Ani jednej porządnie wytyczonej alejki. Ani jednej ławeczki. O latarniach nawet nie wspominając. Naprawdę ucieszył się kiedy wreszcie udało mu się dotrzeć do niewielkiej polanki. Usiadł na pniu zwalonego drzewa, zdjął buty i rozprostował zmęczone stopy. I wtedy spomiędzy drzew po drugiej stronie polanki wyszła jego córka. Nie wyglądała na zagubioną. W każdym razie nie bardziej niż zwykle. Zobaczyła go od razu i lekko utykając na lewą nogę ruszyła w jego kierunku. Po krótkiej chwili stanęła przed ojcem. Jej, jak zwykła mawiać Maryla, „śliczne pysio”, wygięło się w płaczliwą podkówkę. Jan zacisnął zęby. Wiedział co go czeka. Asieńka, pomimo ukończonych niedawno osiemnastu lat, była bardzo infantylna. Zachowywała się często jak rozpieszczony, sześcioletni berbeć. Miała też trudną do zniesienia manierę zaczynania prawie każdego zdania od „i”. Zrezygnowany wzniósł wzrok ku nocnemu niebu.

- I wszystko mnie tu gryzło. I najpierw była ta mucha. I komar. I jeszcze gęś przy stodole. I ja uciekłam. I ja przybiegłam do lasu. I ciemno już było. I nie mogłam znaleźć drogi. I taki wielki piesek na mnie skoczył. I mnie ugryzł w nogę. I teraz mnie boli.

Nad drzewami pojawił się księżyc. Jasny i okrąglutki.

- O! Pełnia! – pomyślał Jan i zerknął na umilkłą nagle córkę.

Asieńka zasłaniała dłonią usta i przerażona patrzyła na tę dłoń. I nie wiadomo co ją właściwie tak bardzo przestraszyło. Czy olbrzymie pazury, w które nagle zmieniły się jej starannie wypielęgnowane paznokietki? Czy może raczej gęsta sierść pokrywająca szybko całą rękę.

- Ojejku! Tatuśku! I co ja mam teraz zrobić? Jest mi źle. I smutnoooooouuuuu....

Kończące wypowiedź wycie było efektem nagłego przekształcenia się „ślicznego pysia” Asieńki w straszliwy wilczy pysk. Rozległ się trzask pękającej sukienki. Po chwili olbrzymia bestia pochylała się nad Janem. Ociekające śliną kły były coraz bliżej jego gardła. Na szczęście w tej samej chwili na zalaną księżycowym blaskiem polankę wbiegło stado saren. Przewodnik zatrzymał się na chwilę zaskoczony, a później poderwał stado do panicznej ucieczki. Wilkołak ryknął i ruszył w pościg.

- Na szczęście nigdy nie mogła się skupić na jednym – pomyślał Jan, wstając ciężko z pnia.

Najważniejsze, że znalazł córkę. Teraz musi jeszcze odszukać syna.

***

Jan, zniechęcony i zmęczony wielogodzinnymi poszukiwaniami, wracał do chaty. Wszedł właśnie między opłotki, kiedy w jasnym świetle księżyca dostrzegł sunącą w tym samym kierunku postać. Od razu rozpoznał jadowicie pomarańczową kurtkę Jareczka. Jego syn szedł dziwnie powyginany, z trudem powłócząc nogami.

- Musiał łobuz nieźle zabalować na jakiejś wiejskiej dyskotece. – pomyślał Jan wkurzony. – A ja całą noc szukam go po lesie.

- Zatrzymaj się młody człowieku – zawołał.

Jareczek zatrzymał się i powoli, wykonując całą masę niezbyt skoordynowanych ruchów odwrócił się w stronę ojca. Był blady. Straszliwie blady. I taki jakiś złachmaniony jakby i nieświeży. I cały powalany ziemią.

- Wyglądasz jakbyś wylazł prosto z grobu – zażartował Jan. Ale w tej samej chwili spojrzał w puste oczy syna i nie roześmiał się z własnego żartu.

- Gdzie byłeś Jareczku?

- Poszedłem na spacer i zabłądziłem w lesie. Łaziłem ze dwie godziny. Wreszcie usłyszałem bębny. Mnóstwo bębnów. I trafiłem na wielką polanę. Pełno ludzi. Wszyscy tańczyli i krzyczeli. A później ta kobieta zarżnęła czarnego koguta. Dalej już nie wiem co się działo, zemdlałem chyba. Ocknąłem się przed chwilą w rowie. Wracam, ale tak jakoś nie chce mi się spać. I głodny nawet nie jestem, chociaż od kolacji nic nie jadłem. W ogóle, dziwnie się czuję. Nie czuję właściwie.

Podrapał się po głowie. Trącone przypadkiem ucho z cichym plaśnięciem wylądowało w trawie. Palce zaplątały się w resztki włosów i zostały w nich kiedy opuścił rękę. Wyglądały jak jakieś koszmarne papiloty. Jareczek niezdarnie próbował je wydostać.

- To wygląda jakby, ekhm..., ale przecież w Polsce nie ma voodoo – myślał Jan. – Skąd by miało być? Przecież nie mieliśmy nigdy żadnych Afro-Polaków. A Oli chyba był ochrzczony? Nie, no to bez sensu.

Ale przypomniał sobie co stało się z Asieńką i dał spokój logice. Poklepał Jareczka po ramieniu. Kilka części ciała rozsypało się po okolicy.

- Cóż synku, wygląda na to, że jesteś zombim. Czy ci się to podoba, czy nie. Takie są fakty i będziesz musiał nauczyć się z tym, ekhm..., żyć. No, weź się w garść, a ja idę opowiedzieć o wszystkim waszej matce.

I pierwszy raz tej nocy zaczął się naprawdę bać.

***

Noc na wsi pełna jest przeróżnych dźwięków. Można usłyszeć świerszcze. Albo pohukującą sowę. Albo i żabę, jeśli jakiś staw jest w pobliżu. Ale tej nocy, w tej okolicy, słychać było jedynie Marylę. Minął kwadrans, potem drugi, a ona wciąż krzyczała. Jan stał w drzwiach ze spuszczoną głową i czekał aż dopuści go do głosu. Wyglądało na to, że zaczyna powoli chrypnąć i niedługo pozwoli mu wyjaśnić co się stało. Tylko jak jej to, do cholery, wyjaśnić.

- ...niewdzięczniku. Po tym wszystkim co dla ciebie zrobiłam. Gdzie byłeś? Prędzej mnie diabli wezmą, niż pozwolę ci się uganiać po nocach za wieśniaczkami. Rozpustniku. I gdzie są moje dzieci?

Jan postanowił nie owijać w bawełnę.

- Asieńka została wilkołakiem... – powiedział.

A potem przerwał by wysłuchać pełnej złorzeczeń tyrady zakończonej słowami:

- ...ale nie posłuchałam mamusi. A teraz muszę znosić twoje zwyrodniałe poczucie humoru. Ale pierwej mnie diabli wezmą, niż pozwolę ci naśmiewać się z mojej ukochanej córeczki. Co się stało Asieńce? A Jareczek?

Jan nie był głupim facetem, ale zbytnio cenił sobie konsekwencję. Nie zawsze wychodziło mu to na zdrowie, ale kiedy już raz postanowił mówić prawdę, to robił to końca.

- Jareczek zombim jest teraz.

Kolejnych kilka minut wypełnione było bez reszty wściekłym wrzaskiem Maryli.

- ...i nie myśl sobie, że ujdzie ci to na sucho. Raczej mnie diabli wezmą....

Zagrzmiało. W pokoju zaśmierdziało siarką. I zrobiło się zdecydowanie cieplej. Ni z tego, ni z owego, a w zasadzie prosto z podłogi, wyskoczyło trzech facetów. Kosmaci, rogaci, z ogonami i kopytami. Kojarzycie te klimaty. Zarechotali obrzydliwie i zaczęli wirować wokół Maryli w obłąkańczym tańcu. Przyznać trzeba, że mieli niezłe wyczucie rytmu. Jan z prawdziwą przyjemnością patrzył przez dłuższą chwilę jak się kręcą. Nagle stanęli jak wryci i jeden z nich wrzasnął:

- Rzekłaś po raz trzeci. I zdążyłaś przed świtem. Stanie się przeto wedle woli twojej.

Znowu zagrzmiało i zaśmierdziało. Diabły i Maryla znikły. Jan został sam w pokoju. Osunął się na podłogę. Zanim stracił przytomność, zobaczył jeszcze pierwsze promienie wstającego słońca.

***

Jan leżał na łące i podziwiał sunące po błękitnym niebie chmury.

- Dawno już nie czułem się tak dobrze. Tak młodo i świeżo – pomyślał. – Moja córka, porośnięta gęstym futrem, ugania się po lesie za sarenkami. Syn włóczy się po okolicznych cmentarzach, gubiąc co jakiś czas kawałki ciała. A żona... Żonę diabli wzięli żywcem do piekła. Do piekła?

Uśmiechnął się.

- Dopiero teraz przekonają się co to naprawdę znaczy – piekło.