Dawid po raz ostatni sprawdził stan przygotowań.
Drzwi
zamknięte i zabezpieczone ciężką, żelazną sztabą. Okna przysłonięte
masywnymi okiennicami. Przez trzy dni nikt i nic na pewno nie wyjdzie z
tego pokoju. A, co ważniejsze, nikt do niego nie wejdzie.
Niewielka sterta prowiantu w kącie pokoju.
Woda.
Karuzela.
Wszystko gra.
Rozebrał się. Pamiętał, aż za dobrze pamiętał wieczór, kiedy zapomniał zdjąć ubranie.
O mało się wtedy nie udusił.
Usiadł po turecku na podłodze, zamknął oczy i czekał.
Na księżyc.
Na cierpienie.
Na Przemianę.
Już
czas. Nie widział wprawdzie pojawiającego się właśnie na bezchmurnym
niebie księżyca, ale poczuł, jak budzi się drzemiące w nim zwierzę.
Wśród nocnej ciszy rozległ się ochrypły, pełen bólu krzyk.
***
Resztki ludzkiej świadomości walczyły w jego głowie ze zwierzęcym instynktem.
- Dlaczego? – myślał, biegnąc w kąt pokoju. – Dlaczego właśnie ja? Tup, tup, tup. Pić! Niuch, niuch. Woda! I dlaczego nie wilk? Niuch, niuch. Jabłuszko! Jabłuszko! Dlaczego ten cholerny chomik?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz