Tribute to Tadeusz Woźniak

Siedziałem w fotelu i wpatrywałem się w faceta, który nagle pojawił się w kącie pokoju. Wyglądał zwyczajnie – sfatygowany płaszcz, pod nim równie sfatygowany tani garnitur, mocno znoszone pantofle. Mógłby bez trudu wtopić się w tłum urzędników opuszczających po szesnastej okoliczne biura. Mógłby, gdyby nie fakt, że był fioletowy. Calutki. Od stóp po czubek głowy. No właśnie!

- Czubek – pomyślałem – Jakiś fan Michała Wiśniewskiego, który przedobrzył z farbą.

- Przyszedłem po ciebie – odezwał się mój gość. – Także po ciebie – dodał chwili. Jakoś tak bezsensownie.

- Którędy? – zapytałem i byłem naprawdę dumny z trzeźwości tego pytania.

- Co którędy? – nie zrozumiał.

- Którędy pan przyszedł? Drzwi są zamknięte, okna też. Zresztą to siódme piętro. Więc pytam: którędy pan przyszedł?

Wyraźnie się zmieszał. Ale już po chwili wziął się w garść.

- Drogi, którymi stąpam niedostępne są zwykłym śmiertelnikom – rzucił zuchowato. Widocznie nie uważał się za zwykłego śmiertelnika.

- A kim pan w ogóle jest? – kolejne trzeźwe pytanie. Doprawdy, przechodziłem samego siebie.

- Jak to – kim? Zegarmistrzem Światła – duma w jego głosie była autentyczna. On naprawdę wierzył w to co mówi.

- Purpurowym? – spytałem na wszelki wypadek.

- A nie widać?

No tak, jasna sprawa. Czubek. “Muszę być delikatny” pomyślałem, “cholera wie co takiemu świrowi strzeli do łba”.

- Więc jest pan Zegarmistrzem Światła Purpurowym i przyszedł pan po mnie...

- Także.

- No tak, także po mnie... I cóż my poczniemy z tym faktem?

- Zgodnie z instrukcją powinienem ci zabełtać błękit w głowie – wyjął z kieszeni płaszcza całkiem sporą chochlę.

- Tym? – zdziwiłem się. – Ciekawe jak?

- Jestem przygotowany – z drugiej kieszeni wyciągnął coś co wyglądało jak przyrząd do trepanacji czaszki i dziwnie uśmiechnięty ruszył w moją stronę.

- Ale ja nie jestem – w panice przypominałem sobie słowa starej piosenki. – Nie jestem ani jasny, ani gotowy.

- Ostatnio przez tydzień pracowałem w Afryce Północnej. Wierz mi w porównaniu z moimi tamtejszymi klientami jesteś jasny jak... – zabrakło mu konceptu. – no, jak coś bardzo jasnego. A jeśli chodzi o gotowość? Nie przejmuj się, za chwilę będziesz gotowy. Tylko skompletuję sprzęt.

Znowu sięgnął do kieszeni. Były naprawdę pojemne. Wyjął nieco zardzewiałego obrzyna, taką śrutówkę, która potrafi wywalić w człowieku całkiem sporą dziurę. Do tego kalendarz, kartkowy, wiecie jedna kartka – jeden dzień. Kalendarz był chyba za zaszły rok, ale Zegarmistrz zdaje się nie zwracał uwagi na takie szczegóły.

- Spłyną przeze mnie dni na przestrzał – nucił pod nosem przeładowując broń.

Wylał na podłogę jakiś rozpuszczalnik i potrząsnął pudełkiem zapałek. No tak, podłogi zanim zgasną, muszą się przecież zapalić. Kwestię płonącego powietrza miał zapewne rozwiązać rozpylany właśnie, dziwnie pachnący aerozol.

- Dobra - był chyba zadowolony z poczynionych przygotowań – popatrz na wszystko jeszcze raz i ruszamy.

- A gdzie niby pójdę? – był czas kiedy całymi dniami słuchałem Woźniaka i dostrzegłem w jego poetyckich niedomówieniach szansę na ratunek.

- Na zawsze – dodał Zegarmistrz. Skrupulatnie, jak to zegarmistrz.

- Wiem, że na zawsze. Ale nie wiem gdzie.

- No cóż, skoro już o to pytasz... – zafrasował się.

- Pan też nie wie! No to nici z całej zabawy! – jakże słodki był mój triumf. I żeby go ostatecznie pogrążyć dodałem – a ja mam dziewczynę!

- Po słowackiej stronie? – zapytał automatycznie.

I spojrzał na mnie z wyraźną niechęcią. Zrozumiał, że ze mną mu się nie uda. Ponownie sięgnął do kieszeni płaszcza. Tym razem wyjął jakąś płytę, “Bravo Hits”, czy coś takiego i z pół kilo pomarańczy.

- Masz cwaniaczku, potańcz sobie, pośpiewaj – mówił coraz głośniej.

- I wąchaj pomarańcze – wrzasnął na koniec i zniknął.

***

Dla Was to opowiadanie fantastyczne, dla mnie wspomnienie równie realne jak upadek z roweru w drugiej klasie. I zaprawdę powiadam Wam, sam już nie wiem czy jestem za legalizacją marihuany, czy przeciw.

 
[tekst zdobył wyróżnienie na Turnieju Małych Form Satyrycznych w Bogatyni w 2007 roku]