Ostatnia barykada

Nagle zrobiło się cicho. Leon wyjrzał ostrożnie ponad wierzchołkiem barykady.

- Chyba skończyła im się amunicja.

- Dziwisz się? – Marek nie był zdziwiony. – Nasze zapasy wyczerpały się dwa kwadranse temu.

Marek liczył czas w kwadransach. Taki był rytm pracy pieca. Leon zignorował jego uwagę. Cały czas obserwował stos połamanych krzeseł i stolików, usytuowany na drugim końcu krótkiej uliczki.

- Coś się tam dzieje. Wychodzą! O jasna cholera! Wygląda na to, że szykują się do szturmu. Szefie, co robimy?

Szef błyskawicznie ocenił sytuację. Nie było dobrze. Kilkunastu mężczyzn w pomarańczowo-zielonych uniformach rzeczywiście przygotowywało się do walki wręcz. Łamali drewniane łopaty. Mocowali noże do uzyskanych w ten sposób, długich kijów. Ostrzyli potężne tasaki, którymi na co dzień, podobno, siekali paprykę i cebulę. I wznosili dopingujące okrzyki.

- Niech żyje Italia! – niosło się nad opustoszałą uliczką.

Szef “La Guny” popatrzył na swoich pracowników. Na ich niebieskie, zakurzone teraz i porwane  fartuchy. Na umorusane twarze. Spojrzał w pałające żądzą walki oczy. Byli gotowi. Gotowi na wszystko. Ostatnie promienie słońca odbijały się w przeróżnych ostrych sprzętach kuchennych, ściskanych w spotniałych nagle dłoniach.

- Chłopcy – zaczął drżącym ze wzruszenia głosem. Ale opanował się szybko.

- Chłopcy – powtórzył, dźwięcznie tym razem i donośnie. – Wiem, że żądam od was wiele. Wiem również jak wiele możecie mi ofiarować.

Zabrzmiało to cokolwiek dwuznacznie, ale w godzinie najcięższej próby nikt nie zwraca uwagi na takie dwuznaczności.

- Za chwilę rozstrzygnie się nasz los. Zwyciężymy lub zginiemy. Naprzód! Za “La Gunę”! Na tej ulicy nie ma miejsca na dwie pizzerie!